Gytie – to peloidy mineralno-organiczne określane także jako szlam torfowiasty, występujące dość często na obszarze Polski, w różnych rejonach.

Typowe gytiowiska powstały w okresie lodowcowym. Cofający się lądolód, zawierający masy iłu, żłobił ląd i nanosił do powstałych wyżłobień zwały lodu, które topniejąc utworzyły zbiorniki wodne. Na dnie tych zbiorników, w zgromadzonym tam ile, wraz z ociepleniem klimatu rozwijał się plankton i różnorodna roślinność. Po wyschnięciu zbiorników pozostawały różnego typu „gytiowiska”. Na niektórych z nich tworzyły się następnie złoża torfu.

Głównymi składnikami różnego typu gytii są:

– detryt, czyli masa organiczna, ciemnej barwy, utworzona z roślin i planktonu przy współudziale fauny bentosu (gytia detrytusowa)

– węglan wapnia (CaCO3) wtrącony z wody w drodze naturalnych procesów przemiany (gytia wapienna)

– drobne piaszczyste iły i krzemionka SiO2 (gytia ilasta)

W zależności od lokalnych warunków geologicznych, niektóre gytie zawierają znaczące ilości: sodu, potasu, żelaza, manganu, glinu, chlorków czy siarczanów a także związków organicznych – kwasów humusowych, celulozy, białek, cukrów i innych.
W szerszym zakresie wykorzystywane były dotąd gytie wapienne – do celów rolniczych (wapnowanie gleb) a także w przemyśle chemicznym czy budownictwie. Występowanie gytii pod zasobami torfów leczniczych, w warunkach ich pełnej izolacji od zanieczyszczeń zewnętrznych było inspiracją do oceny przydatności tego surowca również do celów leczniczych lub kosmetycznych.

Gytie mogą być dobrym podłożem do wzbogacenia ich w ekstrakty roślinne, wody mineralne lub lecznicze w celu intensyfikacji oddziaływania nałożonej na skórę masy lub utrwalenia właściwości dodanych składników.

Opis: barwy szaro- zielonej, dominują części mineralne w tym związki krzemu, głównie krzemionka. Zawartość tego składnika powoduje zdolność chłonięcia wody.

Właściwości te wskazują możliwość wykorzystania surowca w kosmetyce w tym jako nośnika substancji aktywnych w kontakcie ze skórą – w formie środków kosmetycznych.

W skład glinki wchodzi bogactwo mikro- i makroelementów, które oddziałują leczniczo na skórę. Są to m.in.:
krzem – przyspiesza procesy gojenia, reguluje wydzielanie sebum;

magnez – działa przeciwstarzeniowo, zapobiega reakcjom alergicznym i rozwojowi stanów zapalnych;

wapń – stymuluje regenerację komórek, pozwala na utrzymanie napięcia skóry i jednocześnie nawilża ją;

selen – poprawia jędrność skóry, niweluje przebarwienia, wzmacnia ochronę przed promieniowaniem UV, działa przeciwgrzybicznie i przeciwbakteryjnie;

mangan – chroni przed działaniem wolnych rodników, niweluje napięcie skóry, dzięki czemu koryguje zmarszczki;

fosfor – wspomaga odnowę komórkową, utrzymuje właściwe pH skóry;

miedź – reguluje pracę gruczołów łojowych, dotlenia komórki skóry i uelastycznia ją;

żelazo – bierze udział w syntezie kolagenu, przyspiesza regenerację uszkodzonych komórek.

Właściwości:

Stosowana w przypadku:
– popękanej skóry,
– swędzenia,
– wysypek wskazujących na dolegliwości skóry lub stany takie jak egzema,
– zapalenia skóry,
– łuszczyca,
– trądzik,
– grzybica stóp,
– alergie skórne
Ponadto będąc delikatnym materiałem ściernym ma dodatkową zaletę działania jako środek złuszczający.
W połączeniu z gliceryną dodatkowo nawilża skórę, staje się miękka i bez podrażnień.

W wielu przypadkach osoby regularnie stosujące maski z glinki zauważyły znaczną poprawę stanu skóry już po 3 dniach stosowania, potwierdzone są również przypadki gdzie efekty były zauważalne już po 8 godzinach od zastosowania glinki.

Maseczka z gytii (glinki) posiada właściwości sorpcyjne, doskonale przygotowuję skórę do dalszych zabiegów kosmetycznych, pozwala pochłonąć skórze więcej składników odżywczych z środków kosmetycznych. Glinka ma właściwości antybakteryjne, dlatego szczególnie polecana jest posiadaczkom cer problematycznych. Maseczka z glinką matuje, wygładza cerę, działa antyseptycznie i zapobiega pojawianiu się niedoskonałości.

Przygotowanie:

Przygotowanie maseczki na bazie glinki jest dziecinnie proste. Ważne jednak, aby przestrzegać podstawowej zasady: do sporządzania maseczki nie używamy metalowych naczyń, sztućców, mieszadełek itp. Metal w kontakcie z glinką powoduje, że traci ona swoje lecznicze właściwości.

  1. Do czystego naczynia wsyp porcję zielonej glinki (czubata łyżka stołowa powinna wystarczyć na pokrycie całej twarzy i szyi).
  2. Dodaj niewielką ilość wody (najlepiej destylowanej lub butelkowanej) cały czas mieszając – tak, aby uzyskać konsystencję gęstej śmietany.
  3. Palcami, za pomocą szpatułki lub pędzelka nałóż maseczkę na twarz i szyję (ew. dekolt).
  4. Odczekaj 10-15 minut. Nie dopuszczaj do całkowitego zaschnięcia glinki – w tym celu co jakiś czas spryskuj ją wodą, np. termalną lub hydrolatem.
  5. Zmyj maseczkę letnią wodą.

 

Działanie maseczki z glinką zieloną możesz nieco ulepszyć:

Do rozrobienia maseczki, zamiast zwykłej wody, użyj hydrolatu dopasowanego do potrzeb swojej skóry.
Do rozrobionej maseczki dodaj kilka kropel lekkiego olejku i dokładnie wymieszaj. Taki dodatek zapobiegnie szybkiemu wysychaniu maski i odżywi skórę. Jeśli jednak masz skórę ze skłonnością do zatkanych porów i niedoskonałości pamiętaj, aby wybrać olejek niekomadogenny – np. jojoba, lniany, olej z wiesiołka, z pestek malin, z czarnuszki. Unikaj za to oleju kokosowego, migdałowego, palmowego i oliwy z oliwek – są zbyt ciężkie dla tłustej skóry.

Jeśli masz cerę wrażliwą, zamiast stosować czystą glinkę zieloną, wymieszaj ją pół na pół z glinką białą i z takiej mieszanki zrób maseczkę. Zielona glinka ma najsilniejsze działanie i może wysuszać, biała natomiast ma właściwości łagodzące i obkurczające naczynia krwionośne. Przy czym także świetnie działa na cerę tłustą i trądzikową.