Sok zaprawiany cukrem zalecany był na żółtaczkę, astmę, gruźlicę i kolki. W leczeniu zaburzeń nefrologicznych (m.in. kolki nerkowej i krwiomoczu) stosował ją Mikołaj Kopernik, opierając się głównie na pracach Awicenny. W lecznictwie ludowym biczowanie pokrzywami praktykowano w stanach reumatycznych, przy czym czyniono tak już co najmniej od starożytności. Rzymianie zwali taki zabieg utricatio i przypisywali mu niezwykłą skuteczność, także np. przy leczeniu cholery. Według Krzysztofa Kluka podobnym sposobem postępowali sobie u płci męskiej do sprawy małżeńskiej niesposobności. Pokrzywa wykorzystywana była w lecznictwie ludowym w Polsce także przy schorzeniach skóry, pielęgnacji włosów i łupieżu, astmie i kaszlu, rzadziej przy chorobach kobiecych, chorobach przewodu pokarmowego i krwionośnego oraz przy przeziębieniach. Suszone ziele palono jak papierosy przy astmie, kaszlu i bólach zębów. W Rosji i w Afryce pokrzywa była stosowana także przy obrzękach, biegunce i robaczycy. Po rozprzestrzenieniu na świecie pokrzywa szybko w różnych obszarach trafiła w szerokim zakresie do użytku w lecznictwie ludowym (np. w Ameryce Południowej i Środkowej).

Pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica L.) – gatunek rośliny z rodziny pokrzywowatych (Urticaceae). Występuje w stanie dzikim w Europie, Azji, Afryce Północnej, Ameryce Północnej, a zawleczona została także na inne obszary i kontynenty. Rośnie w wilgotnych lasach i zaroślach oraz bardzo często, jako gatunek synantropijny, na żyznych siedliskach ruderalnych.

Pokrzywa zwyczajna jest użytkowana na wiele sposobów – jest rośliną leczniczą i kosmetyczną, jadalną i paszową, dostarcza także włókien, barwnika i jest użytkowana w ogrodnictwie. Pokrzywa odgrywa też rolę w ludzkiej kulturze duchowej. Z powodu obecności kłująco-parzących włosków powoduje bolesne podrażnienia skóry ludzi i zwierząt.
Zastosowanie:
Pokrzywa jest rośliną od dawna wszechstronnie użytkowaną, przy czym wśród roślin użytkowych należy do najbardziej niedocenianych. O jej właściwościach leczniczych pisali już w starożytności m.in. Hipokrates, Skryboniusz Largus, Pedanios Dioskurydes i Pliniusz Starszy. W średniowieczu chwalili jej właściwości Hildegarda z Bingen oraz Paracelsus. Albert Wielki opisywał jej zastosowanie przędzalnicze. Hieronim Bock w XVI wieku wskazywał ją jako jedną z najważniejszych roślin użytkowych o wielostronnych zastosowaniach. W XIX wieku roślina została zapomniana i traktowana tylko jako pokarm dla ubogich. Wracała do łask jednak w czasach kryzysu (np. podczas wojen światowych). W końcu XX wieku wraz z rozwojem wiedzy o jej właściwościach leczniczych, kosmetycznych, żywieniowych oraz wraz z rosnącym zapotrzebowaniem na naturalne produkty – pokrzywa zyskała ponownie na znaczeniu i popularności.

Roślina ma długą tradycję zastosowań leczniczych. Autorzy starożytni (np. Pedanios Dioskurydes i Pliniusz Starszy) wskazywali m.in. na jej zdolność do tamowania krwotoków, uznawali za afrodyzjak, remedium na zatrucia i oparzenia. Sok zaprawiany cukrem zalecany był na żółtaczkę, astmę, gruźlicę i kolki. W leczeniu zaburzeń nefrologicznych (m.in. kolki nerkowej i krwiomoczu) stosował ją Mikołaj Kopernik, opierając się głównie na pracach Awicenny. W lecznictwie ludowym biczowanie pokrzywami praktykowano w stanach reumatycznych, przy czym czyniono tak już co najmniej od starożytności. Rzymianie zwali taki zabieg utricatio i przypisywali mu niezwykłą skuteczność, także np. przy leczeniu cholery. Według Krzysztofa Kluka podobnym sposobem postępowali sobie u płci męskiej do sprawy małżeńskiej niesposobności. Pokrzywa wykorzystywana była w lecznictwie ludowym w Polsce także przy schorzeniach skóry, pielęgnacji włosów i łupieżu, astmie i kaszlu, rzadziej przy chorobach kobiecych, chorobach przewodu pokarmowego i krwionośnego oraz przy przeziębieniach. Suszone ziele palono jak papierosy przy astmie, kaszlu i bólach zębów. W Rosji i w Afryce pokrzywa była stosowana także przy obrzękach, biegunce i robaczycy. Po rozprzestrzenieniu na świecie pokrzywa szybko w różnych obszarach trafiła w szerokim zakresie do użytku w lecznictwie ludowym (np. w Ameryce Południowej i Środkowej).
Surowiec zielarski
Liść pokrzywy (Folium Urticae), ziele pokrzywy (Herba Utricae dioicae), korzeń pokrzywy z rozłogami (Radix Urticae), nasiona pokrzywy (Semen Utricae dioicae). W zielarstwie surowca dostarczają dwa równocenne gatunki: pokrzywa zwyczajna i pokrzywa żegawka. Suszone liście są barwy od ciemnozielonej po brunatnawozielone na górnej powierzchni, jaśniejsze na dolnej. Blaszka liściowa jest silnie pokurczona, jajowata do podługowatej, o długości do 10 cm i szerokości do 5 cm z grubo piłkowanym brzegiem i sercowatą bądź zaokrągloną nasadą. Widoczne jest siatkowate unerwienie wyraźnie uwypuklone na dolnej powierzchni. Wysuszone liście mają charakterystyczny zapach oraz nieco gorzki, słonawy smak.

Pokrzywa to bogate źródło witamin w tym wit. z grupy: A, B, C oraz K, zawiera naturalne barwniki tj. beta-karoten. Zawiera w swoim składzie cenne dawki soli mineralnych, histaminy, lipidów.
Dodatkowo jest źródłem: wapnia, potasu, żelaza sodu, magnezu i fosforu.
Posiada również serotoninę odpowiedzialną za podniesienie i utrzymanie dobrego nastroju 🙂

Właściwości pokrzywy:
– oczyszcza krew z toksyn,
– zwiększa poziom hemoglobiny i wzmacnia organizm,
– dostarcza sole mineralne, mikro- i makroelementy,
– usprawnia przemianę i wchłanianie substancji odżywczych z pokarmu,
– poprawia wygląd skóry, włosów i paznokci,
– pobudza układ krwiotoczny – skuteczne uzupełnienie leczeni anemii oraz chronicznego zmęczenia,
– ma zastosowanie w biegunkach, zaburzeniach trawiennych,
– obniża poziom cukru we krwi,
– leczenie żylaków odbytu, awitaminozy, anemii,
– zmniejsza bóle reumatyczne dzięki swym parzącym właściwościom rozgrzewając za tym mięśnie i stawy.
Ponadto działa moczopędnie, przeciwbiegunkowo, jest pomocna w zapaleniu i nieżytach dróg moczowych oraz w kamicy nerkowej, pęcherzowej. Działa również antyalergicznie.

Dlaczego warto pić sok z pokrzywy:
– wzmacnia odporność,
– oczyszcza i detoksykuje organizm,
– podnosi poziom żelaza,
– poprawia wygląd skóry, włosów i paznokci,
– niweluje wolne rodniki,
– obniża poziom stresu oksydacyjnego,
– niweluje poziom „złego” cholesterolu,
– zmniejsza ryzyko wystąpienia raka prostaty,
– poprawia pracę wątroby, trzustki,
– zmniejsza objawy kamicy nerkowej,
– pomaga usunąć zmiany skórne ( trądzik młodzieńczy),
– chroni przed powstawaniem skrzepów,
– idealna w stanach niedożywienia,
– wspiera męski układ moczowo- płciowy,
– zwiększa ilość estrogenu oraz działa na układ moczowo-płciowy u kobiet,
– zapobiega osteoporozie,
– leczy wrzody,
– redukuje insulinooporność i cukrzycę typu 2,
– leczy infekcje bakteryjne, wirusowe i grzybicze,
– zapobiega hiperlipidemii,
– reguluje nadciśnienie

Wniosek nasuwa się sam – korzystajmy z dóbr jakie dała nam natura..

„Wszystkie łąki i pastwiska, wszystkie góry i pagórki są aptekami” – Paracelsus