ZIOŁOPEDIA – blog

Wysoki poziom cholesterolu we krwi spowodowany jest zwykle niewłaściwym sposobem odżywiania: niezdrową dietą pełną niekorzystnych dla organizmu składników. Utrzymujący się przez dłuższy czas podwyższony poziom cholesterolu we krwi może mieć niekorzystny wpływ na zdrowie organizmu. Na obniżenie cholesterolu ma wpływ przede wszystkim odpowiednia dieta. Warto także zapoznać się z metodami naturalnymi, takimi jak zioła na obniżenie cholesterolu.

Cholesterol to związek z grupy steroli – lipidów, czyli tłuszczy. Cholesterol jest w organizmie składnikiem niezbędnym do syntezy witaminy D3, kwasów żółciowych. Cholesterol bierze udział także w procesie wytwarzania hormonów płciowych. Cholesterol sam w sobie nie jest zły – związek ten jest także elementem błon komórkowych we wszystkich komórkach organizmu. Nadmiar cholesterolu w organizmie jest jednak bardzo niebezpieczny, a jego konsekwencją może być zwiększenie ryzyka chorób serca i chorób układu krążenia. Podwyższony poziom cholesterolu we krwi może skutkować nawet tak poważnymi problemami ze zdrowiem, jak miażdżyca oraz wystąpienie zawału serca lub udaru niedokrwiennego mózgu.

Naturalne sposoby na obniżenie cholesterolu

Obniżenie cholesterolu we krwi gwarantuje odpowiednia, zdrowa dieta oraz ruch fizyczny. Istnieją również zioła, które w naturalny sposób wspomagają obniżenie poziomu cholesterolu i poprawę samopoczucia.

Dieta wspomagająca obniżenie poziomu cholesterolu we krwi powinna polegać przede wszystkim na eliminacji z jadłospisu takich produktów jak tłuste mięso, mięso czerwone i tłuste przetwory mięsne i mleczne – smalec, masło, tłuste sery, śmietana. Przy wysokim cholesterolu nie są wskazane również jajka oraz białe pieczywo, a także inne produkty zawierające węglowodany proste: ciastka, fast-foody, chipsy i tym podobne. Na obniżenie poziomu cholesterolu świetnie działają również znane i stosowane od wieków zioła i rośliny, takie jak ziele karczocha zwyczajnego, kozieradka pospolita, ostropest plamisty oraz lucerna siewna, a także dobrze znany imbir lekarski i czosnek pospolity. Te niepozorne rośliny skrywają ogromną moc, skuteczną w walce ze „złym” cholesterolem LDL i wieloma schorzeniami. Zioła na obniżenie cholesterolu przyjmować można w formie ziołowych herbatek dostępnych w sklepach ze zdrową żywnością, a także w postaci gotowych preparatów w kapsułkach.

Lucerna, przyjmowana w postaci proszku z nasion tej rośliny, usuwa cząsteczki cholesterolu z organizmu, uniemożliwiając wchłanianie się ich w jelitach.

Imbir lekarski wpływa pozytywnie na przyspieszenie krążenia krwi i obniżenie poziomu cholesterolu w organizmie. Korzeń imbiru stosować można jako składnik potraw lub w formie nalewki.

Czosnek pospolity znany jest z właściwości antybakteryjnych i leczniczych. Czosnek obniża ciśnienie krwi i reguluje poziom cholesterolu. Czosnek jest smaczny i zdrowy, jednak częste jedzenie go może wywołać problemy z nieprzyjemnym zapachem oddechu i skóry – zamiast jedzenia świeżego czosnku można jednak przyjmować specjalne, bezzapachowe preparaty z ekstraktem z tej cennej rośliny.

Obniżanie poziomu cholesterolu wspomagać mogą naturalne napary z ziół, na przykład herbatka z suszonego kwiatu lipy, głogu, serdecznika pospolitego oraz pokrzywy, lub napar z karczocha i liściu łopianu większego. Wszystkie te składniki kupić można w sklepach zielarskich oraz ze zdrową żywnością. Napar z pokrzywy dodatkowo działa wspomagająco na kondycję włosów i skóry, więc poza utrzymaniem odpowiedniego poziomu cholesterolu możemy zadbać również o urodę. Dla widocznych efektów zaleca się picie około 600 mililitrów przygotowanego naparu dziennie.

 Zioła obniżające cholesterol:

• Karczoch zwyczajny– ziele zawiera przede wszystkim pochodne kwasu dwukawowochinowego, które oddziałują na wysoki cholesterol. Zaleca się głównie zażywanie ekstraktu suchego, który zawiera określoną ilość biologicznych ciał czynnych.
  Aby zwiększyć skuteczność ziela karczocha zwyczajnego, warto włączyć także inne zioła na obniżenie cholesterolu, np. ekstrakt z liści miłorzębu japońskiego.
• Ostropest plamisty jest to roślina, która odtruwa i oczyszcza wątrobę. Ponadto wpływa na zły cholesterol LDL, przyczyniając się do jego obniżenia.
  Chcąc zwiększyć skuteczność terapii, warto przyjmować także inne zioła na cholesterol. Ostropest plamisty dobrze jest zażywać w towarzystwie ziela karczocha zwyczajnego czy ekstraktu z liści miłorzębu japońskiego.
• Wierzba biała– wora i gałązki wierzby białej to kolejny sposób na zły cholesterol. Ponadto przyczyniają się do uszczelnienia naczyń włosowatych i zapobiegają nadmiernej krzepliwości krwi. Dlatego wierzba biała bywa wsparciem przy leczeniu miażdżycy.
• Mniszek lekarski– chociaż mniszek lekarski kojarzony jest z rośliną obniżającą ciśnienie krwi, zmniejsza także poziom cholesterolu. Ponadto wykazuje działanie oczyszczające, pomagając uporać się z nadmiarem toksyn zgromadzonych w organizmie.
  Napary i soki obniżające cholesterol przyrządza się z liści, kwiatów oraz korzeni.
• Miłorząb japoński– to roślina, która wykorzystywana jest w medycynie ludowej od tysięcy lat. Słynie ze swoich właściwości prozdrowotnych, wśród których wymienić można działanie obniżające poziom cholesterolu oraz wyrównujące ciśnienie krwi. Dzięki temu profilaktyczne przyjmowanie go w formie preparatów zmniejsza ryzyko udaru mózgu.
  Miłorząb japoński doskonale uzupełnia inne zioła na cholesterol, np. ziele karczocha zwyczajnego czy ostropest plamisty.
• Lucerna siewna– roślina stanowi źródło saponin, które wykazują zdolność łączenia się z cząsteczkami cholesterolu. Przekłada się to na zmniejszone wchłanianie frakcji LDL w jelitach, dzięki czemu zostaje ona usunięta z organizmu.
  Właściwości obniżające cholesterol wykazuje proszek z nasion lucerny.
• Kozieradka pospolita to roślina, której działanie prozdrowotne znane jest od wieków. Chociaż kojarzona jest przede wszystkim z leczeniem stanów zapalnych i obniżaniem poziomu cukru, wpływa na gospodarkę lipidową.
  Zmiażdżone nasiona kozieradki działają na wysoki cholesterol – skutecznie obniżają poziom frakcji LDL.

Zanim jednak zdecydujesz się na któreś z preparatów ziołowych wskazana jest konsultacja z lekarzem  w celu wykluczenia przeciwwskazań.

Macierzanka (Thymus) to rodzaj rośliny należący do rodziny jasnotowatych (Lamiaceae), obejmujący szereg gatunków Eurazji i północnej Afryki. W Polsce rodzaj macierzanka obejmuje 10 gatunków roślin, między innymi popularną przyprawę – tymianek – której pełna nazwa brzmi tak naprawdę macierzanka tymianek.

Macierzanka piaskowa (Thymus serpyllum) to nieduża krzewinka osiągająca 10-30 cm wysokości. Macierzanka piaskowa to roślina, której właściwości wykorzystywane są w ziołolecznictwie. Jej aromat do złudzenia przypomina tymianek, z którym zresztą jest blisko spokrewniona. Można ją więc stosować do przyprawiania potraw, ale przede wszystkim macierzanka pomaga uporać się z wieloma dolegliwościami. Zalety macierzanki docenił także przemysł perfumeryjny. Macierzanka piaskowa jest niewielką rośliną zielną o fioletowych, drobnych kwiatkach i charakterystycznym zapachu. Lubi miejsca suche i nasłonecznione. Jej ziele możemy nie tylko kupić, lecz również pozyskać z natury lub wyhodować w ogródku – nie sprawi większych problemów, gdyż jest rośliną mrozoodporną. Wystarczy jej lekko kwaśna gleba i nasłonecznione stanowisko.

Skład i właściwości lecznicze ziela macierzanki
Ziele macierzanki piaskowej dobrej jakości powinno zawierać przynajmniej 0,4% olejku eterycznego według Farmakopei Polskiej III. Należy je zbierać w okresie kwitnienia (macierzanka piaskowa kwitnie od czerwca do sierpnia i jest ona również rośliną miododajną). Olejek macierzankowy zawiera przede wszystkim karwakrol i tymol (odpowiadające za główne właściwości lecznicze), ponadto między innymi cytral, linalol i geraniol, flawonoidy (luteolinę, apigeninę, glikozydy skutellareiny), trójterpeny, kwas rozmarynowy, olejek eteryczny, którego głównymi składnikami są fenole tymol i karwakrol oraz terpeny cymon, terpineol i cytral. Macierzanka zawiera także znaczne ilości flawonoidów i garbników, są w niej związki goryczkowe, kwasy organiczne, saponiny i sole mineralne ze znaczną zawartością litu i glinu. W celach leczniczych i kosmetycznych najczęściej wykorzystuje się wyciąg i olejek z macierzanki, rzadziej pyłek kwiatowy, a w użytku domowym sprawdza się napar z tego ziela. Taki skład chemiczny zapewnia działanie antyseptyczne (przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe, a nawet przeciwpierwotniakowe), działanie wspierające pracę układu pokarmowego (rozkurczowe i pobudzające wydzielanie soku żołądkowego i żółci, a więc wspomagające trawienie) oraz działanie wspomagające pozbycie się wydzieliny z dróg oddechowych (wykrztuśne i rozkurczowe). Na skórę wyciągi z macierzanki mają ponadto działanie przeciwświądowe.

Macierzanka w różnych postaciach tradycyjnie stosowana była od lat w infekcjach dróg oddechowych. Napar z ziela macierzanki nadaje się w tym wypadku do picia, płukania gardła i do inhalacji. Z kolei na skórę wodny wyciąg z ziela macierzanki można stosować do przemywania cery trądzikowej i tłustej (odkazi i ureguluje wydzielanie sebum) i do płukania włosów przetłuszczających się. Można nim również przemywać swędzące miejsca np. po ugryzieniach owadów. Natomiast nasiadówka w naparze z ziela macierzanki świetnie sprawdzi się przy łagodzeniu różnego rodzaju infekcji intymnych.

Przy przeziębieniach i infekcjach dróg oddechowych można pokusić się również o zalanie ziela macierzanki spirytusem i tak powstałym spirytusem macierzankowym nacierać klatkę piersiową i wygrzewać pod kołdrą. Taki spirytus można również wcierać w bolące stawy w przypadku problemów reumatycznych.

Wyciąg z macierzanki jest dobrym lekiem wykrztuśnym – wzmaga produkcję śluzu i pobudza ruchy rzęsek nabłonka dróg oddechowych, dlatego jest zbawienny przy suchym, męczącym kaszlu. Macierzanka jest szczególnie cennym zielem dla palaczy i chorych na przewlekłe nieżyty oskrzeli, bo bardzo skutecznie pomaga oczyścić drogi oddechowe i działa na nie odkażająco. W tym celu zaleca się zarówno picie naparu z tego ziela, jak i robienie z niego inhalacji.
Macierzankę można z powodzeniem stosować samą, ale najczęściej łączy się ją z innymi ziołami, które nawzajem wzmacniają wtedy swoje działanie. Najczęściej występuje więc macierzanka w połączeniu z szałwią, nagietkiem, rumiankiem, krwawnikiem, babką i lipą – taka mieszanka bardzo skutecznie zwalcza różne problemy skórne i żołądkowe.
Kąpiele z dodatkiem naparu z macierzanki są polecane osobom przemęczonym, osłabionym po chorobie, wyczerpanym nerwowo. Napar działa wzmacniająco, stymuluje układ nerwowy, pobudza pracę serca. Zdaniem zielarzy, najskuteczniejsze są kuracje łączące kąpiele z piciem naparu z macierzanki.

Główne właściwości ziela macierzanki piaskowej: 
– leczy i regeneruje skórę,
– wzmacnia i dodaje energii,
– ułatwia oczyszczenie oskrzeli,
– zmniejsza bóle miesiączkowe,
– łagodzi nerwobóle,
– odkaża błony śluzowe,
– pomaga na wzdęcia i niestrawność 

Napar z ziela macierzanki piaskowej:
Jedną łyżkę stołową wysuszonego ziela macierzanki zalać szklanką wrzątku i parzyć pod przykryciem 15 minut. Przecedzić i pić trzy razy dziennie przed jedzeniem jako środek wykrztuśny albo po jedzeniu dla lepszego trawienia.

Napar do kąpieli:

200 g suchego ziela macierzanki zalej 3-4 litrami wrzątku i odstaw na 20 minut do naciągnięcia. Przecedź do wanny z wodą, starając się, by jej temperatura ostatecznie nie przekroczyła 38°C. Zanurz się w kąpieli na 10-15 minut – działa wzmacniająco na organizm, łagodzi nerwobóle i dolegliwości reumatyczne oraz zmiany trądzikowe.

Łopian większy (łac. Arctium lappa) nazywany bywa potocznie „dziadem” lub „rzepem”, gdyż łatwo przyczepia się do butów, ubrań lub sierści zwierząt. Łopian jest powszechnie znaną rośliną z grupy astrowatych, wyróżniającą się kulistymi, różowymi kwiatostanami z haczykowatymi łuskami. Wywodzi się z terenów Azji oraz Europy. Obecnie rośnie w różnych, umiarkowanych regionach na całym świecie – Europie, Chinach, Japonii, Ameryce Północnej i Południowej, na Syberii. W Polsce, gdzie łopian rośnie na nizinach, a także w niższych partiach górskich (Karpaty i Sudety) między innymi na przydrożach czy zaroślach, spotyka się głównie trzy gatunki tej rośliny: łopian większy, pajęczynowaty i mniejszy. Łopian od stuleci jest docenianą rośliną leczniczą, która może być wykorzystywana na szeroką skalę.

Korzeń łopianu zawiera najcenniejsze substancje, wykorzystywane w ziołolecznictwie, m.in. związki poliacetylenowe, olejek eteryczny, garbniki, kwas krzemowy, siarkę, fosfor, sole mineralne (potas, żelazo, wapń, magnez i cynk), witaminy (C i E oraz kwas foliowy), flawonoidy, białka oraz inulinę. Ten, zdawałoby się, niepozorny zestaw substancji jest bardzo pomocny w niektórych chorobach skórnych, jak trądzik, łuszczyca, łojotok. Ma też korzystne działanie na włosy – odnawia ich uszkodzoną strukturę, odżywia i wzmacnia cebulki włosowe, stymuluje porost, hamuje wypadanie. Zapobiega też nadmiernemu przetłuszczaniu się włosów, koi swędzenie skóry głowy, likwiduje łupież. może być wykorzystywany przy usprawnianiu działania przewodu pokarmowego, nawilża i natłuszcza ściany żołądka. Ze względu na dużą ilość poliacetylenów, czyli związków o silnym działaniu antybiotycznym łopian może być podawany przy przeziębieniach i infekcjach. Roślinę tę zaleca się ponadto jako sposób na odtrucie organizmu po przyjmowaniu farmakologicznych antybiotyków.
W dzisiejszych czasach najczęściej stosowany jest w przypadku problemów z układem pokarmowym i moczowym. Korzeń łopianu świetnie sprawdza się bowiem przy leczeniu nieżytów przewodu pokarmowego, zaburzeniach wydzielania żółci oraz stanach zapalnych dróg moczowych. Dzięki wysokiej zawartości lignany posiada korzeń łopianu działanie przeciwzapalne i przeciwutleniające. Oprócz tego wykazuje także właściwości antybakteryjne oraz grzybobójcze. Może być więc z powodzeniem stosowany na wszelkie problemy skórne, w tym trądzik, łupież oraz czyraki. W kosmetologii najczęściej wykorzystuje się wyciąg, sok oraz olej z korzenia łopianu. Korzeń łopianu dzięki wysokiej zawartości potasu świetnie wpływa na serce oraz wspomaga leczenie chorób stawów. Jego regularne spożywanie jest więc szczególnie zalecane osobom chorującym na reumatyzm i zapalenie stawów. Wykazuje także działanie moczopędne, przez co wspomaga detoksykację organizmu. Wysoka zawartość błonnika z kolei zapobiega zaparciom oraz przywraca regularność wypróżnień. Korzeń łopianu przynosi także ulgę w takich dolegliwościach, jak niestrawność, zgaga oraz wzdęcia. Po napar z korzenia łopianu warto sięgnąć także w sytuacji, kiedy cierpimy na nadciśnienie. Duża zawartość potasu w jego składzie rozszerza bowiem naczynia krwionośne oraz usprawnia przepływ krwi, co pozytywnie wpływa na ciśnienie oraz zapobiega wystąpieniu takich groźnych schorzeń, jak udar mózgu i zawał serca. Z jego prozdrowotnego działania będą także zadowolone osoby, które cierpią na cukrzycę. Korzeń łopianu pomaga ustabilizowaniu poziomu glukozy we krwi oraz wspomaga leczenie cukrzycy.
Pomocny będzie dla osób:
– cierpiących na nadmierne wypadanie włosów,
– zmagające się z łupieżem,
– przy cerze trądzikowej,
– chorujących na nadciśnienie i cukrzycę,
– cierpiących na reumatyzm i zapalenie stawów,
– borykających z problemami trawiennymi,
– chorych na kamicę nerkową i schorzenia układu moczowego

Łopian ma korzystny wpływ na włosy – odżywia je, odnawia uszkodzoną strukturę włosów oraz wzmacnia cebulki włosowe. Dodatkowo hamuje ich wypadanie oraz stymuluje porost. Łopian wykorzystywany jest w kosmetykach do włosów ponieważ posiada jeszcze właściwości, które zwalczają łupież i łojotok. Ma działanie przeciwbakteryjne i przeciwgrzybiczne. Od wielu lat słynie ze swojego pozytywnego wpływu na włosy, cerę oraz układ moczowy i pokarmowy. Korzeń łopianu przyspiesza porost włosów, zmniejsza ich wypadanie, wspomaga leczenie trądziku oraz reguluje wydalanie moczu i trawienie.

Płukanka z łopianu:
Potrzeba-2 łyżki rozdrobnionego korzenia łopianu, ½ l. wody, 2 łyżki rozdrobnionego korzenia łopianu należy zalać ½ l. wody, Przykryć pokrywką i gotować jeszcze około 5 minut od zawrzenia. Następnie płukankę należy wystudzić i przecedzić. Uprzednio umyte włosy opłukać przygotowaną płukanką z łopianu i lekko wmasować w skórę głowy. Następnie owinąć głowę ręcznikiem i pozostawić na 5 – 10 minut. Po upływie tego czasu włosy należy rozczesać i zostawić do wyschnięcia.
Odwar do mycia z łopianu:
3 łyżki łopianu zalej 1/4 l wody i gotuj pod przykryciem przez 5 minut na wolnym ogniu Wystudź, przecedź odwar, dodaj do niego 2 łyżki szamponu dla niemowląt i umyj głowę.
Odżywka do włosów z łopianu:
Garść suszonego i rozdrobnionego korzenia łopianu zalej ½ szklanki oliwy i odstaw w ciemne miejsce na 3 tygodnie. Przecedź, przechowuj w naczyniu z ciemnego szkła. Aby zregenerować wysuszone i łamliwe włosy, raz w tygodniu nałóż na nie olej i równomiernie rozprowadź go grzebieniem. Osłoń włosy czepkiem i owiń ręcznikiem. Po 30 minutach umyj głowę delikatnym szamponem. Kruche, łamliwe paznokcie wymocz w ciepłym oleju przez 5-10 minut.

Do picia można stosować napar wykonany z 2 łyżek korzenia zalanych 2 szklankami wrzącej wody. Następnie napar należy odstawić na 20 minut i po tym czasie przecedzić. Wskazane jest, by pić kilka razy dziennie po 100–200 ml.

Rumianek pospolity (łac. Matricaria chamomilla L.) to roślina lecznicza, której drobne, biało-żółte kwiaty zawierają substancje rzadko występujące w świecie roślin. Chodzi przede wszystkim o wyjątkowo dużą ilość (nawet do 1,5 proc.) olejku eterycznego bogatego w związki o specyficznych właściwościach leczniczych, m.in. działający przeciwalergicznie chamazulen, a także alfa-bisabolol i jego tlenki.
Łodyga rumianku jest wzniesiona 15-50 cm wysokości i rozgałęziona – na szczytach rozgałęzień tworzą się koszyczki kwiatowe o średnicy 1,5-2,5 cm ze stożkowatym, pustym w środku dnem kwiatowym. Kwiaty języczkowe (brzeżne) są białe, a kwiaty rurkowate (wewnętrzne) – żółte. Rumianek kwitnie od maja do września. Surowcem zielarskim są wysuszone koszyczki. Koszyczki kwiatowe suszy się w warunkach naturalnych, w zacienionym i przewiewnym miejscu. Temperatura suszenia nie powinna przekraczać 35 stopni Celsjusza. Kwiaty rumianku zawierają do 1,5 % olejku eterycznego (znajdują się w nim m.in. związki działające przeciwalergicznie). Ponadto surowiec jest bogaty we flawonoidy, kumaryny, cholinę, związki śluzowe, witaminę C i sole mineralne.

Rumianek pospolity ma właściwości:
– rozkurczające mięśnie gładkie,
– przeciwzapalne,
– przeciwbakteryjne i neutralizujące toksyny bakteryjne,
– przyspieszające gojenie się ran,
– dezodoryzujące,
– pobudzające przemianę materii w skórze
Zewnętrznie stosuje się rumianek przy:
– stanach zapalnych skóry i błon śluzowych,
– bakteryjnych schorzeniach skóry i jamy ustnej,
– ranach, poparzeniach, owrzodzeniach, alergiach skórnych,
– stanach zapalnych dróg oddechowych (w postaci inhalacji)
Przynosi ulgę przy:
– nadmiernej fermentacji i wzdęciach,
– kolce jelitowej,
– świetnie radzi sobie z bólami brzucha
Jej właściwości rozkurczające i jednocześnie antyseptyczne sprawiają, że jest również przydatna przy problemach z nerkami i pęcherzem moczowym.
Rumianek na żołądek
Dzięki aktywnym substancjom zawartym w rumianku, skutecznie radzi on sobie z różnymi dolegliwościami trawiennymi.
Spiroeter hamuje wydzielanie histaminy, serotoniny i bradykininy – substancji wywołujących stany zapalne. Flawonoidy i pochodne kumaryny wpływają rozkurczająco na mięśnie gładkie jelit i przewodów żółciowych. W rezultacie napar z rumianku działa przeciwzapalnie na błony śluzowe żołądka, poprawia przepływ żółci, korzystnie działa na przewód pokarmowy i wątrobę. Herbatka rumiankowa po sutym i tłustym posiłku ułatwi jego trawienie. Jest ona także zalecana jako środek pomocniczy w nadkwaśności żołądka i nadmiernym wydzielaniu soku żołądkowego, przynosi ulgę w chorobie wrzodowej.
Rumianek na włosy
Ekstrakt z rumianku jest składnikiem wielu kosmetyków przeznaczonych do pielęgnacji włosów – ale tylko blond, ma bowiem silne właściwości rozjaśniające. Przywraca im naturalną jasną barwę, nadaje połysk i elastyczność, ułatwiając ich układanie. W przypadku włosów przetłuszczających się przeciwdziała pojawieniu się łupieżu. A ponadto dzięki zawartości licznych związków mineralnych zapobiega wypadaniu włosów, odżywiając ich cebulki.
Rumianek na rany
Olejek pozyskiwany z kwiatów rumianku ma nie tylko silne działanie przeciwzapalne i przeciwbakteryjne, ale również pobudza przemianę materii w skórze i dzięki temu przyśpiesza gojenie się drobnych ran. Dlatego znajduje się on w wielu leczniczych kremach, maściach czy żelach, które działają antyseptycznie i jednocześnie ułatwiają zabliźnianie się zranień skóry.
Rumianek na uspokojenie
Rumianek ma właściwości rozluźniające, pomaga odprężyć się i uspokoić skołatane nerwy – to zasługa m.in. spiroeteru i związków kumaryny.
Rumianek na ból
Ponieważ zawarte w rumianku flawonoidy i związki kumaryny powodują obniżenie napięcia mięśni gładkich żołądka i jelit, herbatka rumiankowa jest bardzo skutecznym środkiem wiatropędnym.
Herbatka z rumianku
Łyżkę suszonych kwiatów rumianku zalej szklanką wrzątku i zostaw pod przykryciem na 10 minut, przecedź.

Melisa lekarska (łac. Melissa officinalis), inaczej także cytrynowe ziele (ze względu na wydzielany aromat) to zioło, które posiada liczne właściwości lecznicze. W związku z tym od dawna stosuje się je w medycynie ludowej.

Liście melisy (łac. Folium Melissae), będące surowcem leczniczym, są stosowanie nie tylko na sen i uspokojenie, lecz także na problemy z trawieniem i bolesne miesiączki. Melisa jest polecana również na poprawę pamięci i koncentracji oraz na mdłości w ciąży. Posiada silnie rozgałęzioną łodygę, która pokryta jest drobnymi włoskami. Jej liście w kształcie serca o ząbkowanych brzegach, po roztarciu lub zmiażdżeniu pachną intensywnie cytryną.
W liściach melisy znajduje się olejek eteryczny, w którego skład wchodzą m.in cytronelal i cytryl. Składniki te obniżają próg wrażliwości układu nerwowego, działają rozkurczająco na mięśnie gładkie jelit (głównie jelita grubego), działają również przeciwwirusowo. Garbniki, które znajdują się w melisie wykazują działanie antybakteryjne. W melisie zawierają się również fenolokwasy (jak np. kawowy), które wykazują działanie przeciwzapalne; flawonoidy (działające antyoksydacyjnie); śluz (działający osłaniająco na błony śluzowe górnych dróg oddechowych), witaminę C i żywicę.

Melisa nazywana jest też cytrynowym zielem ze względu na swój aromat. Liście melisy stosowane są od wieków w medycynie ludowej. Melisa ma właściwości uspokajające, dzięki którym wypicie naparu z liści melisy przed snem przyspiesza zaśnięcie, działa też uspokajająco na żołądek i jelita, dlatego tak często polecana jest osobom z zespołem jelita drażliwego. Ponadto wykazuje dobre działanie uspokajające przy nerwicach wegetatywnych, stanach lękowych, stanach pobudzenia nerwowego, stresu i rozdrażnienia. Wypicie herbaty z melisy wspomoże koncentrację oraz poprawi pamięć. Oprócz tego melisa przyniesie ukojenie w bólu głowy, a nawet w bólach migrenowych.
Ponadto znalazła zastosowanie w kosmetyce, m.in. jako środek do pielęgnacji włosów przetłuszczających się. 
Melisa na problemy z trawieniem
Napary z melisy zwiększają (choć nieznacznie) wydzielanie soku żołądkowego i żółci, a co za tym idzie –ułatwiają trawienie i pobudzają apetyt. W związku z tym po spożyciu ciężkostrawnych posiłków (takich jak bigos, grochówka czy dania z fasoli) warto wypić filiżankę herbatki z melisy. Można ją również stosować w stanach skurczowych jelit i dróg żółciowych, które wywołują ból, a czasem kolkę. Ponadto melisa działa wiatropędnie i lekko moczopędne.

Melisa może zapobiec miażdżycy
Picie herbaty z melisy przyczynia się do zmniejszenia stężenia cholesterolu we krwi, a co za tym idzie – może zapobiec miażdżycy. Ponadto melisa hamuje proces utleniania lipidów w wątrobie, zapobiegając jej stłuszczeniu oraz innym schorzeniom.
W opinii naukowców melisa poprawia funkcje poznawcze u osób chorych na Alzheimera oraz zmniejsza objawy chorób starczych, takich jak demencja. Badania nad leczeniem chorób tego typu za pomocą melisy nadal trwają, ale obecne wyniki wskazują, że leczenie homeopatyczne może być równie skuteczne. 
Stosowanie wewnętrzne (picie naparów z liści melisy lekarskiej) oraz przemywanie zmian chorobowych na skórze zmniejsza pęcherzyki oraz znacznie skraca okres powrotu do zdrowia. Jednakże skuteczność terapii wirusa opryszczki uzależniona jest od rozpoczęcia leczenia we wczesnym etapie infekcji. 
Ponadto wykazano, iż melisa lekarska hamuje rozwój bakterii Helicobakter pylori, które są jedną z przyczyn występowania choroby wrzodowej żołądka.

Dzisiejsza fitoterapia poleca stosowanie melisy do łagodzenia uciążliwych mdłości w pierwszym trymestrze ciąży. Melisa jest również bezpieczna dla dzieci. Melisa w ciąży to naturalny sposób na uspokojenie. Dzięki zastosowaniu melisy w ciąży kobieta ukoi nerwy, zniweluje problemy z zasypianiem, a nawet złagodzi poranne mdłości.
Herbata z melisy w ciąży jest całkowicie bezpieczna. Jednak jak z każdym ziołem również z herbatą z melisy nie należy przesadzać. Melisa w ciąży może zaszkodzić w szczególności przed porodem. Na tym etapie ciąży melisa może opóźnić poród i spowolnić pojawienie się skurczy. Jedynym bezwzględnym przeciwwskazaniem dla stosowania melisy w ciąży jest uczulenie.

Najlepiej wypijać 2 filiżanki herbaty z melisy w ciąży. Warto również pamiętać, aby wybierać herbatę z suszonych liści melisy. Herbatka z melisy już po 20–30 minutach uspokaja cały organizm.

Melisa – przeciwwskazania 
Stosowanie melisy jako środka uspokajającego jest bardzo skuteczne, dlatego nie należy łączyć herbaty z melisy z lekami uspokajającymi wydawanymi na receptę lub łagodnie działającymi lekami na bazie innych ziół. Melisa ma mało przeciwwskazań do stosowania wewnętrznego, jednak zewnętrznie nie można jej stosować na skórę skłonną do podrażnień czy alergii.

Mięta pieprzowa (łac. Mentha piperita L.), zwana także miętą lekarską, to zioło, którego właściwości i działanie doceniano już w starożytności. W lecznictwie znalazło zastosowanie ziele mięty pieprzowej ( Herba Menthae piperitae), liście mięty pieprzowej (Folium Menthae piperitae), olejek (Oleum Menthae piperitae) i mentol (Mentholum), który uzyskiwany jest z olejku z mięty pieprzowej przez wymrażanie. We Francji to zioło jest traktowane jak afrodyzjak. W starożytnym Rzymie napar z mięty zalecano przy bólach migrenowych. Wierzono też, że zioło otwiera umysł, poprawia pamięć i koncentrację – stąd wianki z liści mięty na głowach rzymskich uczonych. W Polsce jest uprawiana i wykorzystywana w medycynie naturalnej od wielu lat.
Mięta pieprzowa polecana jest przede wszystkim w dolegliwościach układu pokarmowego, zwłaszcza bólu brzucha, wzdęciach i braku łaknienia. W starożytności napar z mięty był polecany na łagodzenie objawów migreny. Poza tym można ją stosować na zmiany skórne, powstałe w przebiegu ospy czy opryszczki. W medycynie naturalnej wyciągi z mięty zalecane bywają jako wsparcie w kolce jelitowej, kamicy żółciowej, schorzeniach wątroby. Mogą działać także łagodnie moczopędnie i uspokajająco. Podobne właściwości wykazuje olejek z mięty pieprzowej. Silne działanie antyseptyczne wykazuje mentol, który po zastosowaniu zewnętrznym znieczula skórę, wywołując uczucie chłodu i zmniejszając świąd.
Miętę pieprzową można także stosować w niestrawności z zaburzeniami wydzielania soków trawiennych. Mięta pieprzowa zwiększa bowiem ilość soku żołądkowego, dzięki czemu ułatwia trawienie i przyswajanie pokarmów. Ponadto można ją stosować w nieżycie żołądka oraz w syndromie drażliwego jelita. Poza tym mięta pieprzowa przywraca prawidłowe ruchy perystaltyczne jelit, umożliwia odpowiednie przemieszczanie treści jelitowej oraz odejście gazów, a tym samym zapobiega wzdęciom.
Mięta pieprzowa na schorzenia wątroby i dróg żółciowych
Przetwory z mięty pieprzowej mogą być stosowane w schorzeniach wątroby i dróg żółciowych, zapaleniu pęcherzyka żółciowego, a także w lekkiej niewydolności wątroby i zmniejszonym wytwarzaniu żółci.

Współczesna fitoterapia poleca jej stosowanie pomocniczo w kamicy żółciowej i żółtaczce oraz w okresie rekonwalescencji po przebytym zapaleniu wątroby. Poza tym mięta pieprzowa może być stosowana, by przyśpieszyć proces gojenia nieestetycznych pęcherzy, będących objawem opryszczki. Udowodniono naukowo, że wodne wyciągi z liści mięty hamują aktywność wirusa opryszczki pospolitej.W kuchni te chłodzące i orzeźwiające listki można dodać do lemoniady lub innych napojów mających gasić pragnienie podczas upałów. Świeże, zielone listki mięty można dodać także do twarożków i sałatek. Dobrze komponują się z ziemniakami i jagnięciną.

Herbata z mięty pieprzowej
Zalej 1 łyżkę liści 1 i 1/2 lub 2 szklankami wrzącej wody i naparzaj pod przykryciem przez 10 minut. Następnie przecedź. Pij po pół szklanki na 1 godzinę przed jedzeniem w nieżytach żołądka i braku łaknienia. Po posiłku napar można stosować jako środek rozkurczowy, wiatropędny i żółciopędny. Do płukania jamy ustnej i gardła można sporządzić napar z 1 łyżki liści na 1 szklankę wrzącej wody.

Lipa to drzewo, które może żyć do 300 lat i osiągać ponad 30 metrów wysokości. W Polsce najbardziej okazałe lipy rosną w miejscowości Cielętniki oraz Siemkowice. Lipa uznawana jest za narodowe drzewo Czechów, Słoweńców i Słowaków, występuje w wielu flagach i herbach. W Polskiej kulturze również znajdziemy wiele wzmianek o tym drzewie, co ciekawe, nazwa lipiec pochodzi właśnie od kwitnących w tym okresie lip. Lipa ma liczne właściwości zdrowotne, w ziołolecznictwie wykorzystuje się kwiaty i liście tego drzewa. Napar z kwiatów lipy obniża gorączkę i pomaga uporać się ze zmianami trądzikowymi. Z kolei herbata z liści łagodzi ból gardła i ułatwia zasypianie. Dodatkowo liście lipy są jadalne i bardzo smaczne, dzięki czemu znalazły zastosowanie w kuchni.

Kwiaty lipy są cenione za swoje działanie napotne, dlatego świetnie wspomagają kurację w przypadku przeziębienia, grypy, anginy, zapalenia gardła, krtani czy oskrzeli. W takich dolegliwościach sprawdzą się również inne składniki rośliny, przede wszystkim śluzy i olejki eteryczne.
Kwiaty lipy zawdzięczają swoje właściwości unikalnemu składowi. Zawierają przede wszystkim flawonoidy – związki charakteryzujące się silnym działaniem antyoksydacyjnym i przeciwnowotworowym, usuwające z organizmu wolne rodniki, które mogą uszkadzać tkanki i przyspieszać proces starzenia się organizmu. W kwiatach lipy odkryto m.in. kwercetynę (zmniejsza przepuszczalność naczyń krwionośnych) i tylirozyd, silną substancję przeciwzapalną. Kwiaty lipy są bogate w garbniki (działają ściągająco na błony śluzowe przewodu pokarmowego i przeciwdziałają biegunkom) oraz olejki eteryczne (pobudzają apetyt i wspomagają wydzielanie soków trawiennych).

Znajdziemy w nich dużo witaminy PP, która bierze udział w przemianie białek, tłuszczów, węglowodanów, oraz utrzymuje w dobrym stanie nabłonek skóry, przewodu pokarmowego i układu nerwowego. Rozszerzając naczynia krwionośne, witamina ta usprawnia funkcjonowanie mózgu.
Lipa nie tylko skutecznie zbija gorączkę, ale także pomaga w schorzeniach górnych dróg oddechowych. Zalecane jest płukanie gardła wywarem z tego zioła. Można też przyrządzać z niej napary do inhalacji, do których warto dodać kwiaty czarnego bzu czy dziką różę.
Kwiaty lipy na niestrawność i nudności
Kwiaty lipy przynoszą ulgę w niestrawności i nudnościach. Olejki eteryczne zwiększają przepływ żółci do dwunastnicy, tym samym zmniejszając prawdopodobieństwo powstawania kamieni żółciowych. Ułatwiają trawienie pokarmu i wydalanie niestrawionych resztek z organizmu.
Napar z kwiatów lipy działa relaksująco, pobudzając czynności niektórych narządów wewnętrznych i zmniejszając napięcie mięśni gładkich. Likwiduje napięcie i pomaga w pozbyciu się zmęczenia po długotrwałym wysiłkiem umysłowym.
Lipa kwitnie latem – jej kwiaty wydzielają piękny zapach i są miododajne. Surowcem zielarskim jest kwiatostan lipy pozyskany z dwóch gatunków lipy: lipy drobnolistnej (Tilia cordata) i lipy szerokolistnej (Tilia platyphyllos). Kwiatostany zbiera się w początkowej fazie kwitnienia, w czasie suchej pogody, z drzew rosnących z dala od ulic i innych miejsc będących źródłem zanieczyszczeń. Zebrane kwiatostany suszy się w zacienionym, przewiewnym miejscu.
Lipa na przeziębienie
W leczeniu przeziębienia wykorzystuje się przede wszystkim działanie napotne lipy. Duże znaczenie mają też zawarte w niej związki śluzowe, które wykazują działanie osłaniające, powlekające i zmiękczające. Dzięki temu lipa łagodzi kaszel, ból gardła, chrypkę. W związku z tym napary z kwiatów lipy stosuje się jako pomocniczy, łagodny środek napotny w stanach gorączkowych w niektórych chorobach zakaźnych, jak angina, grypa, zapalenie gardła, zapalenie oskrzeli i przy przeziębieniu.

Zalety tej rośliny docenią osoby, które mają problem z zasypianiem. W walce z bezsennością najlepsze są napary z lipy dodawane do gorącej kąpieli, zwłaszcza w połączeniu z lawendą. Takie zabiegi działają uspokajająco i rozkurczowo.
Lipa – zastosowanie zewnętrzne
W medycynie naturalnej napar z lipy stosuje się zewnętrznie do obmywań, okładów, kąpieli, płukanek oraz irygacji, do pielęgnacji cery (regeneruje skórę i czyni ją elastyczną), usuwania piegów, a także w lekkich stanach zapalnych, podrażnieniu i świądzie skóry.

Okłady z kwiatów lipy na oczy
Kwiaty lipy można również wykorzystywać zewnętrznie – jako okłady na oczy, które łagodzą dolegliwości związane z zapaleniem spojówek i powiek, a także likwidują obrzęki i cienie wokół oczu.

Przemywanie naparem skóry łagodzi podrażnienia, pielęgnuje cerę, uelastycznia, zmniejsza łojotok i hamuje złuszczanie się naskórka. Ze względu na swoje właściwości lipa jest często wykorzystywana w kosmetyce – znajdziemy ją w składzie wielu kremów, toników czy szamponów.

Napar z lipy
Kwiaty lipy najczęściej wykorzystuje się w postaci naparu. Potrzebujemy łyżeczki suszonych roślin, które zalewamy wrzątkiem i pozostawiamy pod przykryciem na 5-10 minut.
Po upływie tego czasu odcedzamy i pijemy – w czasie przeziębienia nawet trzy razy dziennie.
Taki eliksir świetnie komponuje się z suszonymi malinami lub dodatkiem soku z tych owoców.

Na zapalenie gardła lub anginę, płucz gardło przestudzonym naparem z lipy z dodatkiem cytryny.

Przetacznik [Veronica l.] to kilkanaście odmian roślin pospolitych, które spotkać można praktycznie wszędzie. W lasach, na leśnych polanach, łąkach, miedzach, przydomowych ogródkach, przy drogach. Przetacznik leśny, łąkowy i kłosowy to najbardziej znane i stosowane gatunki w medycynie ludowej, wszystkie mają podobne właściwości.

Ziele przetacznika zbiera się w czasie kwitnienia i suszy w przewiewnym zacienionym miejscu. Przetacznik to bylina występująca w Polsce pospolicie. Występuje na całym świecie i jest w naszym klimacie archeofitem czyli rośliną która została przywleczona do nas w dawnych epokach. Można spotkać przetacznika na polach, w lasach lub na wrzosowiskach. Kwitnie latem, od czerwca do sierpnia. Dla rolników jest on trudnym chwastem, dla zielarzy bardzo ciekawym surowcem leczniczym. Zioło zawiera kwasy organiczne, flawonoidy, garbniki oraz mannitol – środek moczopędny.

Jest rośliną wszechstronnie oczyszczającą. Nazwa przetacznik prawdopodobnie pochodzi od słów – przetaczać krew, oczyszczać. Mocno wspomaga w oczyszczaniu krew, wątrobę i płuca. Przetacznik charakteryzuje się działaniem moczopędnym, ułatwiającym trawienie, poprawiającym pracę żołądka oraz jelit. Ze względu na swoje delikatne działanie moczopędne i napotne, sprzyja oczyszczaniu organizmu ze szkodliwych efektów przemiany materii. Co najważniejsze, przetacznik oczyszcza również krew z cholesterolu. Przetacznik pomocny jest przy dolegliwościach takich jak niestrawności, wzdęcia i zaparcia, spowolniony metabolizm, podrażnienia błony śluzowej żołądka i jelit, wrzodach dwunastnicy i żołądka i innych. Pomaga również oczyszczać organizm ze szkodliwych toksyn. Wspomaga leczenie infekcji dróg oddechowych oraz układu moczowego.

Przetacznik jest polecany osobom pracującym umysłowo i mającym bardzo wyczerpujące zajęcie. Zioło jest znane ze swoich właściwości wspomagających pamięć, koncentrację oraz układ nerwowy. Może być także stosowany w stanach przemęczenia i bólach lub zawrotach głowy. Posiada także właściwości uspokajające i stymulujące pracę mózgu. Przetacznik świetnym ziołem na zaniki pamięci, działa korzystnie na umysł i procesy myślowe. Przyspiesza przemianę materii, ma działanie moczopędne i napotne. Usuwa toksyny przez skórę, dzięki czemu chroni miąższ wątroby. Ma potwierdzone działanie m.in przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwdrobnoustrojowe. Oprócz tego, że można przyjmować przetacznika doustnie, korzystne jest również robienie z niego okładów. Takie kompresy sprawdzą się przy chorobach skórnych i reumatycznych.

We współczesnym ziołolecznictwie ziele przetacznika stosowane jest jako:

 środek wykrztuśny przy kaszlu, chrypce,

 zaburzeniach trawienia, bólach brzucha,

 słabym przyswajaniu pokarmów,

 chorobie wrzodowej,

 hemoroidach,

 zewnętrznie odwary przy swędzących wysypkach, trudno gojących się ranach, upławach, świądzie

 do płukania jamy ustnej przy stanach zapalnych

Kocimiętka właściwa (łac. Nepeta cataria)
Kocimiętka, inaczej nazywana jest wabikiem na koty, a nawet kocim narkotykiem. Kocimiętka to aromatyczna bylina ogrodowa, z roślin jednorocznych jasnowatych. Wizualnie jest niezwykle atrakcyjna, a jej kwiaty zapewniają na rabatkach intensywny kolor. Jest rośliną bardzo pożyteczną dla pszczół i innych owadów.
Kocimiętka wyróżnia się drobnymi liśćmi, kształtem przypominającymi serca, oraz licznymi kwiatami o kolorach różowym, fioletowym, białym i niebieskim. Pochodzi z krajów śródziemnomorskich, lecz w obecnej chwili można ją spotkać we wszystkich rejonach strefy umiarkowanej, zatem w Polsce również istnieją warunki, aby uprawiać ją w swoim ogródku.
Kocimiętka właściwa ma bardzo przyjemny zapach, zwykle jest używana jako zielarski surowiec, jak również roślina ozdobna – jest wykorzystywana do dekoracji ogródków skalnych, skarp i rabatek.
Kocimiętka właściwa działa uspokajająco, doskonale wpływa na układ trawienny, a także bywa pomocna w leczeniu objawów przeziębienia i grypy. Może być również stosowana jako przyprawa do zup, sosów, sałatek i wielu mięsnych dań.
Liście kocimiętki właściwej zawierają w swoim składzie liczne substancje chemiczne (m.in. olejki eteryczne, irydoid nepetalakton, garbniki, gorycze), dzięki którym ziele wykazuje działanie bakteriostatyczne, przeciwzapalne, moczopędne, żółciopędne i uspokajające. Ziele kocimiętki wykorzystuje się w leczeniu przewlekłych chorób układu pokarmowego, nawracających stanów zapalnych górnych dróg oddechowych oraz zaburzeń w funkcjonowaniu układu nerwowego.
Napar kocimiętki właściwej można także wcierać w stany, co niweluje objawy artretyzmu i reumatyzmu. Olejek z kocimiętki doskonale odstrasza owady, m.in. komary. Przyjemny zapach tej rośliny przyciąga natomiast koty, które za nim wręcz przepadają.
Kocimiętkę można też wykorzystywać do celów kulinarnych. Jej młode liście doskonale zaostrzają smak sałatek i surówek, a suszone są cenioną przyprawą do mięsa i bardzo dobrym surowcem na ziołową herbatkę. Aromat kocimiętki jest tak intensywny, że często wykorzystuję się go do odstraszania niektórych owadów, np. komarów, much, karaluchów.
Udowodnione zostało, że kocimiętka zawiera tzw. kocie feromony szczęścia, które pobudzają niektóre receptory w mózgach kotów. Substancja czynna, odpowiedzialna za to działanie to nepetalakton. Koty wyczuwają Kocimiętkę przy pomocy powonienia. Wg niektórych teorii, naśladuje on działanie substancji, która wiąże się z zachowaniem płciowym kotów, co mogłoby wyjaśnić charakterystyczną reakcję tych zwierząt, gdy są w pobliżu kocimiętki.
Są również koty, które zupełnie nie reagują na woń kocimiętki, mają to zapisane w genach. Małą podatność na działanie tej rośliny wykazują też zupełnie małe kociaki i w zaawansowanym wieku. Najbardziej wrażliwe za działanie kocimiętki są koty w wieku rozrodczym.

Morwa biała (łac. Morus alba) jest drzewem liściastym pochodzącym z obszarów Japonii, Chin, Tajlandii i Indii. Obecnie występuje również w Europie, Afryce, Ameryce Północnej i Południowej. Morwa jest cenną rośliną, której właściwości doceniają naukowcy. Przeprowadzone badania ustaliły, że morwa biała zawiera substancje mające wpływ na obniżenie poziomu cukru we krwi oraz zmniejszające prawdopodobieństwo zachorowania na miażdżycę.
Surowiec stanowią liście, które są zbierane wiosną, a następnie suszone w zacienieniu, w lekkim przewiewie.
Morwa biała – właściwości
Morwa biała słynie ze swych dobroczynnych właściwości. Działanie lecznicze znali Chińczycy, którzy liście morwy białej stosowali m.in. do obniżania wysokiego ciśnienia, a także wysokich wskazań cholesterolu. Dzisiaj – jak potwierdzają badania naukowe – morwa biała wykazuje właściwości antyoksydacyjne, dzięki którym niweluje utlenianie lipoprotein z niską gęstością, a tym samym zapobiega wzrostom „niedobrego” cholesterolu we krwi. Przyczynia się zatem do redukcji uszkodzeń miażdżycowych. Dzisiaj wiadomo, że morwa biała zawiera składniki obniżające również poziom cukru we krwi. Jednym z nich jest związek DNJ, którego działanie polega m.in. na zmniejszaniu szybkości rozkładu skrobi, zawartej w pożywieniu, na cukry proste. To z kolei przyczynia się do zmniejszenia poposiłkowej hiperglikemii.
Morwa biała a dokładnie jej liście zawierają związki z grupy flawonoidów, które niwelują bakterie typu: gronkowiec złocisty, salmonella, Shigella dysenteriae. Oprócz tego wykazano, iż alkaloidy, zawarte w liściach i korze morwy, mogą działać antywirusowo (związki DNJ), a także mogą blokować odwrotną transkryptazę wirusa HIV (pochodne flawonoidów). Oprócz tych właściwości morwa biała jest sprzymierzeńcem osób zmagających się z nadmiernymi kilogramami. Naukowcy udowodnili, że wyciąg z morwy podawany przez okres 32 dni myszom cierpiącym na otyłość dietozależną, spowodował zmniejszenie ich masy ciała. Dlatego wzrasta zainteresowanie morwą białą jako środkiem na odchudzanie.
Biała odmiana morwy może być skuteczna w obniżaniu prawdopodobieństwa wystąpienia choroby Alzheimera. Ekstrakt z liści tej rośliny blokuje powstawanie białka b-amyloidu1-42 oraz osłabia jego neurotoksyczność. Jak wskazują liczni naukowcy to właśnie te białka są jedną z przyczyn choroby Alzheimera.
Podsumowując aktywność antyoksydacyjna składników zawartych w liściach morwy jest niezwykle ważna w zapobieganiu chorobom cywilizacyjnym, takim jak:
– cukrzyca,
– nadciśnienie tętnicze,
– inne choroby układu krążenia
Przetwory z liści, jak i owoców morwy białej :
– regulują poziom cukru we krwi,
– są bogatym źródłem mikro i makroelementów,
– zawierają szereg aminokwasów egzogennych (m. in.: metioninę, leucynę
i tryptofan),
– wykazują działanie przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe oraz przeciwgrzybicze,
-hamują utlenianie lipidów,
-mogą ograniczać problemy związane z otyłością u osób ze zwiększoną masa ciała.

Napar z liści morwy:
1 łyżeczkę liści morwy białej zalewamy 1 szklanką wrzącej wody i zaparzamy pod przykryciem przez 5 minut, następnie przecedzamy.

Przeciwwskazaniami do zastosowania preparatów zawierających wyciągi z morwy białej są uczulenie na składniki produktu, a także ciąża i okres karmienia piersią.