Olejki eteryczne otrzymuje się ze świeżych lub wysuszonych surowców roślinnych zazwyczaj poprzez metodę destylacji z para wodną lub hydrodestylacji, niekiedy przez wyciskanie, dotyczy to jednak jedynie owoców cytrusowych. W celach przemysłowych używa się metod ekstrakcji rozpuszczalnikami organicznymi ale jest to już proces chemiczny. Olejki eteryczne są cieczami o wysokiej temperaturze wrzenia i charakteryzują się wysoką lotnością. Przechowywane dłużej zmieniają swoje zabarwienie i konsystencję. Wiedza o olejkach eterycznych dotarła do Europy ze świata arabskiego a za twórcę olejkarstwa uważa się arabskiego lekarza Awicennę żyjącego w latach 980 – 1037. Rozpoczynając sezon wiosenno-letni na naszych polach i leśnych łąkach możemy znaleźć królestwo polskich zapachów których często nie jesteśmy świadomi. A warto przypomnieć o kilku popularnych roślinach który mogą zmienić nasz świat naturalnych woni, które nie tylko intrygująco pachną ale i leczą.

Bardzo popularną rośliną olejkową jest rumianek pospolity (Chamomilla recutita). Jest to jednoroczna roślina z rodziny astrowatych, ceniony jako środek przeciwzapalny, rozkurczający, łagodzący bóle. Używano go od dawna do przemywania oczu i ran. Ma wysokie wymagania świetlne i występuje w wielu miejscach na otwartych przestrzeniach. Rumianek ma szerokie zastosowanie w kosmetyce. Służy do wyrobu kremów nawilżających i odżywczych, śmietanki rumiankowej, balsamów, lotionów, płynów do kąpieli, płukanek do włosów, maseczek do pielęgnacji cery, dezodorantów, pasty do zębów.

Często mylonym ziołem z rumiankiem jest złocień maruna (Chrysanthemum partenium). To również roślina z rodziny astrowatych, wymaga gleb żyznych, przepuszczalnych, bogatych w wapń, a także słonecznego stanowiska. Nie lubi wietrznych siedlisk. Liść maruny wykazuje działanie przeciwzapalne i przeciwmigrenowe związane z obecnością laktonów. Ma działanie również antyartretyczne i antyreumatyczne.

Arcydzięgiel litwor zwany anielskim zielem (Archangelica officinalis) to również roślina olejkowa. Jest byliną dwuletnią z rodziny selerowatych. Zazwyczaj jest to roślina występująca na górzystych terenach nad brzegami wód płynących. W lecznictwie wykorzystuje się głównie korzeń ale nać też ma te same właściwości. Dawniej stosowano arcydzięgiel w leczeniu dżumy, wrzodów, chorób płuc, reumatyzmie, zatruciach. Arcydzięgiel reguluje zaburzenia przewodu pokarmowego, działa rozkurczowo, uspokajająco, przeciwbakteryjnie, przeciwbólowo. Roślina ta poprawia łaknienie, zwiększa wydzielanie potu i moczu. Olejek stosuje się przy bólach korzonków, stawów, mięśniobólach, nerwobólach i jest wykorzystywany w przemyśle perfumeryjnym. W kuracji arcydzięglowej trzeba jednak uważać na światło słoneczne i jej działanie fotouczulające.